Najczęstszym miejscem powstawania przerzutów raka sutka są węzły chłonne, kości, płuca oraz wątroba, ale przerzuty mogą wystąpić prawie we wszystkich narządach. Bardzo obciążający dla chorej jest naciek ściany klatki piersiowej lub jej owrzodzenie. Leczenie takich chorych jest zarówno miejscowe, systemowe, jak i skojarzone. Leczenie zaawan­sowanych postaci raka sutka ma 2 cele: złagodzenie objawów i przedłużenie życia, przy czym głównym celem jest poprawa jakości pozostałego chorej życia, a nie jego bezwzględ­ne przedłużanie.

W zaawansowanym raku sutka zarówno miejscowe leczenie chirurgiczne, jak i napromienianie pełnią główną rolę, ale w celu uzyskania maksymalnej kontroli choroby powinno być także stosowane odpowiednie leczenie systemowe. W przypadku bolesnych pojedynczych przerzutów do kości można uzyskać ustąpienie bólów przez zastosowanie krótkiego, miejscowego napromienienia. Przy uogólnionych przerzutach do kości konieczne jest właściwe leczenie przeciwbólowe. Duszność można opanować przez upuszczenie płynu z jamy opłucnej i miejscowe podanie tam cytostatyków. Zmniejszenie przerzutów do wątroby można uzyskać albo przez stosowanie wysokich dawek steroidów, albo przez napromienienie wątroby. Przerzuty do mózgu mogą ulec zmniejszeniu przez stosowanie leków odwadniających lub steroidów, zwłaszcza deksametazonu. W leczeniu objawowym tych przerzutów stosowane jest także napromienianie mózgu. W przypadku niedokrwistości przetoczenia krwi mogą być pomocne na krótki czas, ale dla osiągnięcia długotrwałej poprawy obrazu krwi stosuje się wysokie dawki kortykosteroidów, androgeny lub cytostatyki z grupy alkaloidów Vinca (barwinka). Złamania patolo­giczne wymagają zaopatrzenia ortopedycznego.

Różne schematy leczenia systemowego mogą być z powodzeniem stosowane dla uzyskania poprawy i przedłużenia życia. Proste manipulacje hormonalne mogą także przynieść dobre efekty. Dla kobiet w wieku rozrodczym (miesiączkujących) można rozważać kastrację chirugiczną lub leczenie tamoksyfenem, zaś dla kobiet po menopauzie – tamoksyfen. W ten sposób można uzyskać ok. 30% remisji. Użycie pojedynczego cytostatyku (na przykład cyklofosfamidu) w tych przypadkach daje podobny odsetek odpowiedzi terapeutycznych, ale toksyczność leczenia jest znacznie większa. Połączenie 3 lub większej liczby leków chemicznych, każdego o innych mechanizmie działania, pozwala uzyskać wyższy odsetek odpowiedzi, wyrażony czasowym zmniejszeniem masy nowotworu, ale ze znacznie większymi działaniami ubocznymi. Generalnie w tej sytuacji lepiej rozpocząć leczenie od terapii hormonalnej, a stosować cytostatyki, gdy nie uzyska się efektu.