W Wielkiej Brytanii ok. 1/3 populacji osób dorosłych i 1/6 populacji dzieci ma BMI między 25 a 30. Jak przedstawiono  odpowiedź na pytanie, czy osoby znajdujące się w tym przedziale BMI powinno uznawać się za otyłe, pozostaje kontrowersyjna. Głównym powikłaniem występującym u osób mieszczących się w tym przedziale jest dalsze przybieranie na wadze i przechodzenie do otyłości II, a potem III stopnia i dlatego celem leczenia powinno być zapobieganie temu zjawisku.

Wyniki badań wykazują, że w długiej perspektywie czasowej u większości osób skutkiem stosowania diety jest raczej przyrost masy ciała niż jej utrata. Zamiast stosowania diet pracownicy służby zdrowia powinni propagować raczej prawidłowy stosunek do jedzenia, który nie uznaje stosowania diet. Wiąże się to z zachęcaniem do zaakceptowania własnej masy ciała oraz jego kształtów, w takiej postaci, w jakiej one są. „Zasady prawidłowego odżywiania się” mogą pomóc w promowaniu wzorca nie zawierającego diet. Przyjęcie tego wzorca może być trudne dla osób, które nadmiernie zaabsorbowane są jedzeniem, kształtem i masą ciała, gdyż prowadzi to do ciągłego stosowania łagodnej diety na przemian z okresami przejadania się lub jedzenia „aby się pocieszyć”.

Należy pamiętać, że część osób z nadwagą spełnia kryteria rozpoznania bulimii. Zostało to uwzględnione w powstającej Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób  oraz w DSM III R, gdzie wprowadzono kategorie zaburzeń odżywiania polegające na objadaniu się, którym nie towarzyszy utrzymywanie masy ciała w przedziale masy prawidłowej. Oddziaływania prowadzone w tej grupie chorych powinny zmierzać do uznania przez pacjentów problemu objadania się oraz podjęcia leczenia wg punktów podobnych do tych, które stosuje się w leczeniu bulimia nervosa.