Bulimia powoduje liczne powikłania fizyczne, o których powinny wiedzieć wszyst­kie osoby pracujące z tymi chorymi. U ponad 1/3 pacjentek z bulimią stwierdza się w endoskopii owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy wraz ze wszystkimi komplikacjami, które się z tym wiążą. Więcej niż połowa skarży się na zgagę lub niestrawność. U około 50% chorych ślinianki przyuszne powiększają się, prowadząc do obrzmienia policzków, co wzmacnia przekonanie pacjentek z bulimią, że mają nadwagę i muszą stosować dietę. U większości pacjentek prowokujących wymioty działanie soku żołądkowego powoduje nadżerki na dziąsłach wokół zębów, które nie goją się z powodu rygorystycznego szoro­wania zębów po wymiotach. Aby tego uniknąć, warto zalecić pacjentkom stosowanie po wymiotach płynu do płukania ust, który zawiera fluor. Na zaparcie stolca często skarżą się osoby, które stosowały środki przeczyszczające i przestały je przyjmować. Pęknięcie przełyku na skutek wywoływania wymiotów oraz pękniecie żołądka w trakcie objadania się często kończą się zgonem, ale jako powikłania bulimii występują na szczęście wyjąt­kowo rzadko.

Odwodnienie z powodu utraty płynów w trakcie wymiotów oraz na skutek stosowania środków moczopędnych lub przeczyszczających może prowadzić do zawrotów głowy spowodowanych niskim ciśnieniem krwi. Utrata potasu na skutek wymiotów może wywołać zaburzenia rytmu serca i ostatecznie zatrzymanie czynności serca. Powtarzające się wymioty czasami wywołują teżyczkę, a napady drgawek padaczkowych występują u cho­rych na bulimię nieznacznie częściej niż w populacji ogólnej. Zakłócenia czynności gruczołów wydzielania wewnętrznego prowadzą do wystąpienia nieregularnych krwawień miesiączkowych lub całkowitego braku miesiączki, a utrata wapnia z kości może prowa­dzić w późniejszym wieku do nasilonej osteroporozy oraz zwiększonego ryzyka wystą­pienia złamań.

Oprócz licznych powikłań fizycznych z bulimią wiąże się również wysoki stopień występowania zaburzeń psychicznych. Wymieniliśmy już znaczne wahania nastroju, które występują jako część zespołu objadania się. Aż 80% pacjentek z bulimią w pewnym okresie życia spełnia kryteria depresji wg DSM III R. Prawdopodobnie 15% pacjentek z bulimią leczyło się wcześniej z powodu jadłowstrętu psychicznego, do 15% nadużywało leków lub uszkadzało się rozmyślnie w jakiś inny sposób, 5% zażywało narkotyki, 5% kompulsywnie robiło zakupy artykułów spożywczych i nie tylko, a 3% miało już problemy związane z nadużywaniem alkoholu.